In de methode ‘Schatgraven met kinderen’ word je als volwassene, coach of ouders, uitgedaagd om op een andere manier naar kinderen te kijken. Het kijken van een vervelend kind met negatief gedrag wordt veranderd. Het maakt plaats voor een kind met moeite en een grote hoeveelheid schatten te zien en de mogelijkheden om met de moeite en de problemen om te gaan. Een kind wat zich overal graag mee wil bemoeien en door jou als volwassene als irritant kan worden ervaren, wordt dan een kind wat graag betrokken wil zijn en overzicht wil houden. Het is de uitdaging het kind bewust te maken van deze schat en deze op de goede manier in te zetten.
Ik lees het boek “Het explosieve kind”van Ross W. Greene om mijn methode ‘Schatgraven met kinderen’ en mijn gezinsleven te verdiepen en te verscherpen. Het is een aanrader!
Kinderen hebben vaak niet de vaardigheden om aan de eisen van ons als volwassenen te kunnen voldoen. We zien het als gedragsproblemen, maar kinderen willen het zo graag goed doen voor ons als ouders en volwassenen. Daar hebben ze alle motivatie voor. Het ontbreekt hen alleen vaak aan de vaardigheid om in specifieke omstandigheden het goede te doen. Ze gebruiken negatief gedrag, omdat ze niet anders kunnen. Door die onmacht en onze reactie erop als volwassenen, wordt het gedrag van de kinderen alleen maar erger. Ze voelen zich niet begrepen en vanuit hun onmacht reageren ze negatief en niet wenselijk.
De kunst, die ik leer in het dagelijks leven, is om anders te kijken. Met welke vaardigheden heeft het kind nog moeite. Denk aan bijvoorbeeld flexibel zijn, aanpassen, met anderen omgaan. En waar kan ik als volwassenen helpen in het begrijpen en samen zoeken naar een oplossing. Het kind heeft fantastische schatten, persoonlijke eigenschappen, zijn eigen oplossingen voor problemen. Als het begrip er is, voelt het kind zich gezien en begrepen en kan je weer samen verder.
Ik merk zelf dat het negatieve gedrag van het kind al minder wordt als je het kind ziet en erkent en het wilt helpen in plaats van het straft of veroordeelt. Je hoort of ziet dan sneller de onmacht van het kind en de wil om het goede te doen. Hierdoor word je, als volwassene, veel milder naar het kind. Op een andere manier naar het kind kijken geeft ruimte voor jou als volwassene en voor het kind. In plaats van dat je als volwassene het gedrag negatief inkleurt en begrenst ontstaat er een samenwerking die erkenning geeft en relatie.
Reactie plaatsen
Reacties